AC/DC

l3wy0011

AC/DC – australijski zespół hardrockowy założony w Sydney w 1973 roku przez braci Angusa i Malcolma Youngów. Zespół jest uznawany m.in. za pioniera muzyki hardrockowej i heavymetalowej wraz z grupami Black Sabbath i Led Zeppelin[3]. Członkowie zespołu, mimo wszystko, zawsze klasyfikowali swoją muzykę jako "rock & roll".

AC/DC parokrotnie zmieniało skład zespołu przed wydaniem swojego pierwszego albumu, High Voltage, w 1975 roku. Skład grupy stał się bardziej ustabilizowany od 1977 roku po przyjęciu do zespołu basisty Cliffa Williamsa, który zastąpił Marka Evansa. W 1979 roku, zespół nagrał jeden ze swoich najpopularniejszych albumów, Highway to Hell, który jest także ostatnim nagranym z wokalistą i współautorem utworów, Bonem Scottem, zmarłym 19 lutego 1980 po nocy spędzonej na intensywnym piciu alkoholu. Członkowie zespołu zastanawiali się nad rozwiązaniem grupy, jednak podjęli decyzję o kontynuowaniu działalności muzycznej i wybrali Briana Johnsona na następcę Scotta. W tym samym roku zespół nagrał swój najlepiej sprzedający się album – Back in Black.

Wydany rok później album For Those About to Rock We Salute You również osiągnął duży sukces i stał się pierwszym albumem zespołu, który osiągnął 1. pozycję na krajowym zestawieniu w Stanach Zjednoczonych. W 1983 roku, AC/DC zwolniło wieloletniego perkusistę, Phila Rudda, i wybrało na jego miejsce Simona Wrighta. W latach 80. spadła popularność AC/DC, lecz albumy zespołu stale plasowały się w czołowej 40. albumów w USA. W roku 1990 popularność grupy znów wzrosła wraz z albumem The Razor's Edge, który dotarł na 2. pozycję w USA. Phil Rudd powrócił do zespołu w 1994 roku i od tego czasu skład grupy pozostał niezmieniony.

Do dzisiaj, AC/DC sprzedało ponad 200 milionów albumów na całym świecie[4], wliczając w to ponad 69 milionów w samych Stanach Zjednoczonych[5]. Back in Black został sprzedany w ponad 42 milionach kopii[6], w tym ponad 22 miliony w USA[7], dzięki czemu jest drugim najlepiej sprzedającym się albumem w historii oraz najlepiej sprzedającym się albumem jakiegokolwiek zespołu[6]. AC/DC jest sklasyfikowane na 4. pozycji listy na 100 Najlepszych Artystów Hard Rocka sporządzonej przez VH1[8] oraz na 7. pozycji listy MTV na Najlepsze Zespoły Metalowe Wszech czasów[9].

Początkowy okres

W listopadzie 1973 roku, Angus i Malcolm Young założyli AC/DC i przyjęli do zespołu wokalistę Dave'a Evansa, perkusistę Colina Burgessa oraz basistę Larry'ego van Kriedta. 31 grudnia 1973 zespół zagrał swój pierwszy koncert w klubie Chequers w Sydney w Australii[12]. Później zespół podpisał kontrakt z wytwórnią płytową Albert Productions wydającą albumy na terenie Australii i Nowej Zelandii. Na początku istnienia zespołu często dochodziło do zmian w składzie; Burgess był pierwszym wyrzuconym członkiem, a później w ciągu ponad roku od założenia zespołu, kilku perkusistów i basistów zmieniło skład zespołu.

W tym czasie Angus Young przyjął swój charakterystyczny sceniczny ubiór – mundurek szkolny. Mundurek pochodzi z jego drugiej szkoły, Ashfield Boys High School w Sydney; pomysłodawcą wykorzystania mundurku była siostra Younga, Margaret.

Bracia Young doszli do wniosku, że Dave Evans nie jest odpowiednim frontmanem dla ich zespołu, ponieważ czuli, że jego wizerunek bardziej łączy się z glamrockowcami, jak np. Gary Glitter. Evans bywał nawet sporadycznie zastępowany na koncertach przez pierwszego menedżera zespołu Dennisa Laughlina. Evans miał osobiste problemy z Laughlinem, co dodatkowo przyczyniło się do złego nastawienia zespołu do Evansa. W tym czasie Ronald Belford "Bon" Scott, doświadczony wokalista i przyjaciel George'a Younga, był zainteresowany śpiewaniem w zespole.

Era Bona Scotta (1974-1980)

We wrześniu 1974 Bon Scott zastąpił Dave'a Evansa. AC/DC nagrało z Evansem tylko jeden singel, "Can I Sit Next to You Girl”, który został później ponownie nagrany ze Scottem.

W listopadzie 1974 zespół nagrał swój debiutancki album, High Voltage, wydawany tylko w Australii i Nowej Zelandii. Zajęło to jedynie dziesięć dni[12] i zostało oparte na nagrywaniu instrumentalnych utworów napisanych przez braci Youngów, do których później dodawane były teksty piosenek Bona Scotta. Album został wydany w lutym 1975 i osiągnął 7. pozycję w Australii[13]. W ciągu kilku miesięcy skład zespołu ustabilizował się, gdy do grupy dołączył perkusista, Phil Rudd, i basista, Mark Evans. W 1975 roku zespół wydał jeden ze swoich najpopularniejszych singli w Australii (pozycja numer 5.), "It's a Long Way to the Top (If You Wanna Rock 'n' Roll)"[13], który został rockowym hymnem AC/DC[14]. Został on zamieszczony na drugim albumie grupy, T.N.T., który również został wydany tylko w Australii i Nowej Zelandii, gdzie osiągnął – kolejno – 2. i 35. pozycję na krajowych zestawieniach[13].

Od 1974 do 1977 roku, AC/DC regularnie występowało w nadawanym w Australii telewizyjnym programie Molly'ego Meldruma, Countdown. Dzięki tym występom AC/DC zostało jednym z najpopularniejszych zespołów w Australii. 3 kwietnia 1977 grupa po raz ostatni wystąpiła na żywo w tym programie i potem nie pojawiła się przez ponad 20 lat[12].

Międzynarodowy sukces (1976-1977)

W 1976 roku, zespół podpisał międzynarodowy kontrakt z wytwórnią płytową Atlantic Records oraz dużo koncertował w Europie. Grupa głównie supportowała popularniejsze wtedy zespoły jak Aerosmith, Blue Öyster Cult, Kiss czy Styx oraz współprzewodziła występom z grupą Cheap Trick[12].

Pierwszym albumem AC/DC wydanym przez wytwórnię Atlantic była kompilacja utworów z pierwszych dwóch płyt grupy, High Voltage i T.N.T. Album został nazwany High Voltage i do dziś jego sprzedaż wyniosła ponad 3 miliony kopii w Stanach Zjednoczonych i ponad 60 tysięcy w Wielkiej Brytanii[13]. Utwory na albumie pochodzą głównie z popularniejszej płyty zespołu, T.N.T., podczas gdy z pierwszej płyty zamieszczone zostały tylko dwa utwory. Następny album zespołu, Dirty Deeds Done Dirt Cheap, został wydany w tym samym roku w obu – australijskiej i międzynarodowej – wersjach, jak jego poprzednik. Są różnice między obiema w okładkach i listach utworów; australijska edycja zawiera utwór "R.I.P. (Rock in Peace)”, który do dziś nie został wydany międzynarodowo, gdy edycja międzynarodowa obejmuje "Love at First Feel", który z kolei został wydany w Australii jedynie jako singel. Dodatkowo, Dirty Deeds Done Dirt Cheap nie został wydany w Stanach Zjednoczonych do 1981 roku.

W 1977 roku AC/DC wydało Let There Be Rock, który jako pierwszy album grupy dostał się na krajowe zestawienia w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych, osiągając – kolejno – 17. i 154. pozycję[13]. Po wydaniu albumu basista, Mark Evans, został zwolniony z AC/DC z powodu osobistych różnic z Angusem Youngiem. Na jego miejsce został wybrany Cliff Williams, który do dziś pozostaje członkiem zespołu.

Amerykański sukces (1977-1979)

W Stanach Zjednoczonych po raz pierwszy usłyszano o AC/DC w 1977 roku przez stację radiową ze stanu Michigan, AM 600 WTAC. Dyrektor stacji, Peter Cavanaugh zorganizował grupie występ w Capitol Theater we Flint w stanie Michigan. W roli supportu wystąpiła grupa MC5, która na krótko została reaktywowana w tamtym czasie.

W 1978 roku AC/DC wydało album Powerage, na którym zadebiutował Cliff Williams. Został wydany tylko jeden singel z tego albumu, "Rock 'n' Roll Damnation", i jako pierwszy singel AC/DC uplasował się on na brytyjskiej liście przebojów, zajmując 24 pozycję[13]. Podczas trasy koncertowej promującej nowy album grupa nagrała i wydała kolejny album, lecz tym razem koncertowy, If You Want Blood You've Got It. Był to pierwszy album koncertowy zespołu i, przez prawie 10 lat, ostatni album AC/DC wyprodukowany przez Harry'ego Vandę i George'a Younga.

Szósty studyjny album zespołu, Highway to Hell, został wyprodukowany przez Roberta Lange'a i wydany w 1979 roku. Dostając się do czołowej 10 albumów w Wielkiej Brytanii i czołowej 20 w Stanach Zjednoczonych[2] stała się przełomową płytą grupy. Obecnie, Highway to Hell jest drugą najpopularniejszą płytą AC/DC w Stanach Zjednoczonych dzięki sprzedaniu jej w ponad 7 milionach kopii, a tytułowy singel jest jedynym z pięciu singli grupy, który dostał złotą płytę za sprzedaż 500 tysięcy kopii[13].

Śmierć Bona Scotta
19 lutego 1980 w Londynie (po intensywnym nocnym piciu) nietrzeźwy Bon Scott zasnął w samochodzie znajomego, Alistaira Kinneara, który zostawił go śpiącego, a sam poszedł do domu. Rano Kinnear zawiózł nie dającego znaków życia wokalistę do szpitala King's College Hospital w londyńskiej dzielnicy Camberwell, gdzie stwierdzono jego śmierć. Oficjalnie zmarł z powodu zadławienia się własnymi wymiocinami. Rodzina Scotta zdecydowała się pochować go we Fremantle, w zachodniej Australii, gdzie mieszkał z rodziną, gdy był dzieckiem.

Szukanie nowego głosu

Z powodu śmierci Scotta pozostali muzycy przez krótki czas myśleli o rozwiązaniu zespołu; szybko jednak zmienili zdanie, zaczęli szukać następcy Scotta. Wybrali Terry’ego Slessera, ale ten postanowił zapoczątkować solową karierę. Następny kandydat Buzz Shearman również nie dołączył do zespołu z powodu problemów wokalnych[15]. Ostatecznie AC/DC wybrało Briana Johnsona.

Na przesłuchaniu Johnson zaśpiewał utwór zespołu "Whole Lotta Rosie" z albumu Let There Be Rock oraz "Nutbush City Limits" z repertuaru Ike'a & Tiny Turner[16]. Johnson został zatrudniony w ciągu kilku dni od przesłuchania.

Era Briana Johnsona (1980-2010)
Z Johnsonem zespół dokończył pisanie utworów, które zaczął pisać jeszcze z Bonem Scottem do albumu Back in Black. Nagranie miało miejsce w Compass Point Studios na Bahamach kilka miesięcy po śmierci Scotta. Back in Black wyprodukowany przez Roberta Lange'a i nagrany przez Tony'ego Platta stał się najlepiej sprzedającym się albumem zespołu. W Stanach Zjednoczonych sprzedano milion albumów w ciągu zaledwie kilku miesięcy od wydania[17], a w 2007 roku ponad 22 miliony kopii[13]. Album osiągnął 1. pozycję w Wielkiej Brytanii i 4. w USA, gdzie przez 131 tygodni był w czołowej dziesiątce[12]. Płyta była promowana czterema singlami; trzy z nich – "You Shook Me All Night Long", "Hells Bells", "Back in Black" – zdobyły złote płyty w Stanach Zjednoczonych za sprzedanie 500 tysięcy kopii każdego z albumów[13].

Następny album, For Those About to Rock We Salute You z 1981 roku, również osiągnął dobre wyniki sprzedaży oraz został pozytywnie oceniony przez krytyków. Zawiera on jedne z popularniejszych singli zespołu: "Let's Get It Up" i tytułowy "For Those About to Rock (We Salute You)", które osiągnęły odpowiednio 13. i 15. pozycję na brytyjskiej liście przebojów. Do dzisiaj jest to jedyny album AC/DC, który osiągnął 1. pozycję w USA[13], również ostatni album wyprodukowany przez Roberta Lange'a.

Spadek popularności (1983-1988)

Tymczasem nasilał się konflikt pomiędzy perkusistą Philem Ruddem a gitarzystą Malcolmem Youngiem, spowodowany plotkami o alkoholizmie oraz narkotyczną paranoją. Po długim okresie wrogości doszło ostatecznie do bójki między nimi. Ten pierwszy został wyrzucony dwie godziny później[18]. Rudd zdążył nagrać większość partii perkusji na następny album, Flick of the Switch wydany w 1983 roku, wyprodukowany przez AC/DC samodzielnie, co miało być próbą powrotu zespołu do surowości i prostoty muzyki z wczesnych albumów[19]. Album został wydany, gdy zespół miał już w składzie nowego perkusistę, Simona Wrighta. Flick of the Switch nie osiągnął zbyt dużego sukcesu z powodu niedopracowanych melodii AC/DC zostało ocenione w 1984 roku ósmym – największym rozczarowaniem roku w głosowaniu czytelników magazynu Kerrang!. Mimo wszystko, Flick of the Switch osiągnęło 4. pozycję w Wielkiej Brytanii. Kolejny album, Fly on the Wall z 1985 roku, wyprodukowany tym razem przez Angusa i Malcolma Youngów został oceniony jako pozbawiony oryginalności, podobnie jak poprzednik. W tym samym roku został wydany także film muzyczny o tej samej nazwie, w którym zespół gra w barze pięć z dziesięciu utworów z tego albumu.

Również w 1985 roku miało miejsce wydarzenie związane z AC/DC. Seryjny morderca Richard Ramirez był fanem zespołu, a szczególnie upodobał sobie album Highway to Hell z utworem "Night Prowler." Na miejscu jednej ze swoich zbrodni zostawił czapkę z emblematem AC/DC, a gdy został zatrzymany przez policję miał na sobie koszulkę AC/DC. Te fakty przysporzyły zespołowi niechcianego rozgłosu, a wielu rodziców nastolatków żądało zakazu występu muzyków w niektórych amerykańskich miastach oraz sprzedaży ich albumów.

W 1986 roku zespół wydał album Who Made Who, który jest ścieżką dźwiękową do filmu Stephena Kinga, Maksymalne przyspieszenie, a zarazem albumem zespołu najbliższym określeniu składanki "największych hitów"/"najlepszych utworów". Zbiera on razem starsze utwory, takie jak "Hells Bells" czy "Ride On" z nowszymi utworami jak "Sink the Pink" oraz dodatkowo trzy nowe utwory: Who Made Who (wydany jako singel) i dwa instrumentalne utwory, "D.T." i "Chase the Ace”, które są zarazem pierwszymi instrumentalnymi utworami studyjnymi wydanymi kiedykolwiek przez AC/DC.

W lutym 1988 roku AC/DC zostało wprowadzone do Galerii Sław Australian Recording Industry Associaton.

Odnowienie popularności (1988-2000)
Album AC/DC z 1988 roku, Blow Up Your Video, został nagrany w Miraval Studio w Le Val, we Francji i ponownie połączył zespół z ich oryginalnymi producentami, Harrym Vandą i George'em Youngiem. Zespół nagrał dziewiętnaście utworów, wybierając z nich dziesięć na końcowe wydanie. Chociaż album był później krytykowany za nadmierną ilość "wypełniaczy”, to stał się jednak komercyjnym sukcesem. Kopii Blow Up Your Video sprzedano więcej niż poprzednich dwóch albumów studyjnych razem i osiągnął 2. pozycję w Wielkiej Brytanii – najwyższą od czasu Back in Black w 1980 r. Po wydaniu albumu w lutym 1988 zespół wyruszył w trasę koncertową, Blow Up Your Video World Tour, ale już w kwietniu Malcolm Young oświadczył, że podjął decyzję o podjęciu próby leczenia z alkoholizmu. W związku z tym miejsce Malcolma tymczasowo zastąpił członek rodziny Youngów – Stevie.

Po trasie koncertowej perkusista Simon Wright odszedł z AC/DC, by pracować z zespołem Dio nad nowym albumem, Lock up the Wolves. Zastąpił go sesyjny weteran, Chris Slade. Wokalista Brian Johnson był niedostępny przez kilka miesięcy z powodu finalizowania swojego rozwodu, więc bracia Youngowie napisali wszystkie utwory na następny album, co postanowili kontynuować na kolejnych albumach studyjnych. Nowy album, The Razor's Edge, został wyprodukowany przez Bruce'a Fairbairna, który pracował wcześniej między innymi z Aerosmith i Bon Jovim. Wydany w 1990 roku był głównym powrotem zespołu i zawierał przeboje "Thunderstruck" i "Are You Ready”, które osiągnęły odpowiednio 5. i 16. pozycję na rockowej liście przebojów Billboardu w USA oraz "Moneytalks”, który osiągnął 3. pozycję na tej samej liście i 23. pozycję na krajowej liście. Album osiągnął 2. pozycję w USA i sprzedano ponad 5 milionów kopii w tym kraju. Niektóre występy na trasie koncertowej, The Razor's Edge Tour, zostały nagrane i wydane na albumie koncertowym z 1992 roku nazwanym AC/DC Live. Taki sam album został wyprodukowany również przez Fairbairna i oceniono go jako jeden z najlepszych koncertowych albumów metalowych lat 90. Rok później, AC/DC nagrało utwór "Big Gun" do ścieżki dźwiękowej filmu Bohater ostatniej akcji z Arnoldem Schwarzeneggerem w roli głównej i wydało go jako singel, co zaowocowało zdobyciem przez zespół po raz pierwszy 1. pozycji w USA wśród rockowych singli.

W 1994 roku, Angus i Malcolm Youngowie zaprosili byłego perkusistę, Phila Rudda, na kilka jam sessions. Po nich AC/DC postanowiło o ponownym przyjęciu Rudda do składu. Ówczesny perkusista, Chris Slade, wykazując zrozumienie dla nowej sytuacji, zgodził się odejść z zespołu. W 1995 roku ze składem z lat 1980–83 zespół wydał album Ballbreaker nagrany w Ocean Way Studios w Los Angeles i wyprodukowany przez Ricka Rubina. Pierwszym singlem z albumu był "Hard as a Rock”, który osiągnął 1. pozycję w USA wśród rockowych singli. Z albumu zostały wydane jeszcze dwa single: "Hail Caesar" i "Cover You in Oil".

W 1997 roku został wydany album kompilacyjny o nazwie Bonfire. Zawiera on cztery albumy: zremasterowaną wersję Back in Black, Volts oraz dwa albumy koncertowe Live from the Atlantic Studios i Let There Be Rock: The Movie. Trzy ostatnie albumy nie zostały nigdy wcześniej wydane przez AC/DC. Volts jest głównie zbiorem niektórych dem zespołu. Live from the Atlantic Studios zostało nagrane w 1977 r. w Atlantic Studios w Nowym Jorku. Let There Be Rock jest podwójnym albumem nagranym w 1979 r. w The Pavillon w Paryżu i jest ścieżką dźwiękową z koncertu zespołu, Let There Be Rock.

W 2000 roku zespół wydał swój czternasty album studyjny, Stiff Upper Lip, wyprodukowany przez George'a Younga. Album został lepiej oceniony przez krytyków niż Ballbreaker, chociaż według nich brakuje na tym albumie nowych pomysłów. W 2001 roku w Australii album został wydany także z dodatkową płytą zawierającą trzy teledyski i kilka utworów nagranych podczas koncertu zespołu w Madrycie w 1996 roku. Stiff Upper Lip osiągnął 1. pozycję w Niemczech, Szwecji i Finlandii; 2. we Francji i Szwajcarii; 5. w Kanadzie; 7. w Stanach Zjednoczonych i 12. w Wielkiej Brytanii i Nowej Zelandii. Pierwszy singel z albumu, "Stiff Upper Lip”, utrzymał się na 1. pozycji rockowych singli w USA przez cztery tygodnie. Pozostałe single z albumu, "Safe in New York City" i "Satelite Blues”, osiągnęły odpowiednio 21. i 7. pozycję w USA wśród rockowych singli.

Ostatnie wydarzenia :
W roku 2000 AC/DC podpisało długoterminowy, wieloalbumowy kontrakt z wytwórnią Sony Music, która zobowiązała się do wydania serii zremasterowanych albumów AC/DC. Każdy taki album zawiera rozbudowaną książeczkę zawierającą rzadko spotykane fotografie, różnego typu opisy i recenzje dotyczące albumu oraz notatki. W 2003 wszystkie albumy zespołu (z wyjątkiem albumów Ballbreaker i Stiff Upper Lip) zostały zremasterowane i wydane. Zremasterowany Ballbreaker został wydany w październiku 2005; Stiff Upper Lip – w kwietniu 2007.
Aleja ACDC

W 2003 bracia Youngowie i Bon Scott otrzymali nagrodę Teda Alberta za Wybitne Zasługi dla Australijskiej Muzyki na APRA Music Awards. 30 czerwca 2003 zespół zagrał między innymi z The Rolling Stones i Rush koncert na lotnisku w Toronto w Kanadzie, przed około półmilionową publicznością, który miał na celu pomóc miastu po epidemii wirusa SARS. Był to jeden z największych koncertów w historii Ameryki Północnej.

1 października 2004 w Melbourne w Australii, aleja Korporacyjna (ang. Corporation Lane) otrzymała nową nazwę na cześć zespołu. Jednak miasto zakazało użycia ukośnika w nazwach ulic, więc cztery litery są połączone – ACDC Lane, ale w tle jest piorun. Aleja jest w pobliżu ulicy Swanston, gdzie na tyle ciężarówki zespół nagrał swój teledysk w 1976 do utworu "It's a Long Way to the Top (If You Wanna Rock 'n' Roll)."

W 2007 łączna sprzedaż albumów AC/DC w Stanach Zjednoczonych osiągnęła już 69 milionów egzemplarzy, dzięki czemu AC/DC jest na piątym miejscu wśród zespołów, które sprzedały największą ilość albumów w USA, będąc jedynie za The Beatles, Led Zeppelin, Eagles oraz Pink Floyd. Najlepiej sprzedający się album zespołu, Back in Black, w 2007 w USA (sprzedano już ponad 22 miliony kopii) jest na piątym miejscu wśród najlepiej sprzedających się albumów w tym kraju.

Wprowadzenie do Rock and Roll Hall of Fame

AC/DC zostało wprowadzone do Rock and Roll Hall of Fame w marcu 2003. Podczas ceremonii zespół wykonał utwory "Highway to Hell" i "You Shook Me All Night Long” razem z prowadzącym tamtą ceremonię wokalistą Aerosmith, Stevenem Tylerem.

Najnowsze wydania

Od stycznia 2006 AC/DC pracuje nad nowym albumem studyjnym. W wywiadzie z początku 2004 Brian Johnson oświadczył, że pierwszy raz od albumu Blow Up Your Video z 1988 on zajmie się tworzeniem tekstów do utworów. Powiedział także, że napisane zostały ostrzejsze riffy od tych na albumie Stiff Upper Lip. W wywiadzie z 22 kwietnia 2005 Johnson powiedział, że zespół nie wie, kiedy album będzie nagrany i kto będzie jego producentem. Malcolm Young powiedział, że nowy album "musi być idealny”, a Johnson wspomniał też o możliwości wydania podwójnego albumu. 7 maja 2007 pojawiła się plotka głosząca, że AC/DC nagrało już nowy album i że wydany on zostanie w styczniu 2008, po czym zespół wyruszyłby w światową trasę koncertową. 12 stycznia 2008 prezes wytwórni Albert Productions, Danny Keenan, zaprzeczył trzem plotkom związanym z nowym albumem: AC/DC nie nagrywa obecnie albumu, nie nagrywa go z Robertem Lange (producentem AC/DC na przełomie lat 70. i 80.) oraz nie ma on jeszcze tytułu, tym bardziej tytułu Strap It On (który jest po prostu wymyślony przez fana grupy).

16 października 2007 wytwórnia Columbia Records wydała dwupłytowe DVD, Plug Me In, kompilujące m.in. (niepublikowane w większości do dziś) koncerty na żywo, występy w telewizjach czy wywiady. Tak jak na ostatnim DVD zespołu, The Family Jewels, tutaj na pierwszej płycie znajdują się materiały z okresu gdy Bon Scott był wokalistą grupy, a na drugiej płycie materiały z Brianem Johnsonem. Również 16 października 2007 została wydana edycja kolekcjonerska Plug Me In zawierająca dodatkową, trzecią płytę, na której znajdują się bardzo rzadko spotykane występy ze Scottem jak i z Johnsonem. Jeszcze przed premierą nowego wydawnictwa zamówiono ponad 500 tysiącach kopii na całym świecie.

W połowie kwietnia 2008 na oficjalnej stronie internetowej AC/DC została podana informacja o nagrywaniu przez zespół nowego albumu w Vancouver w Kanadzie, gdzie grupa nagrywała ostatni obecnie album, Stiff Upper Lip. Producentem płyty jest Brendan O'Brien, a inżynierem dźwięku (bądź również producentem) Mike Fraser, który współpracował z AC/DC przy ostatnich dwóch płytach, Ballbreaker i Stiff Upper Lip. Wokalista Brian Johnson potwierdził, że gitarzyści Angus i Malcolm Youngowie kończą pracę nad płytą, po czym zostanie jeszcze do wykonania projekt okładki i ostateczne rozpoczęcie promocji nowego wydawnictwa, włącznie z kolejną trasą koncertową zespołu. 28 sierpnia 2008 został wydany pierwszy singel "Rock 'n' Roll Train" z nowego albumu AC/DC, Black Ice, który miał premierę 20 października 2008. 29 września 2009 zespół oficjalnie potwierdził zamiar wydania albumu - Backtracks, który miał zawierać rzadkie utwory AC/DC, które zostały wydane na australijskich Longplayach zespołu lub na singlach. Backtracks zostało wydane 10 listopada.

Na tej samej stronie w grudniu 2009 pojawiła się wiadomość, która informowała o nadchodzącej trasie koncertowej po Europie. W połowie 2010 roku AC/DC odwiedzi Rumunię, Włochy, Austrię, Niemcy i Francję, a także - o czym zespół poinformował później - Szwajcarię i Polskę.

Dyskografia :

Albumy studyjne

* Australia High Voltage (1975)
* Australia T.N.T. (1975)
* High Voltage (1976)
* Australia Dirty Deeds Done Dirt Cheap (1976)
* Dirty Deeds Done Dirt Cheap (1976)
* Australia Let There Be Rock (1977)
* Let There Be Rock (1977)
* Powerage (1978)
* Highway to Hell (1979)
* Back in Black (1980)
* For Those About to Rock We Salute You (1981)
* Flick of the Switch (1983)
* Fly on the Wall (1985)
* Who Made Who (1986)
* Blow Up Your Video (1988)
* The Razor's Edge (1990)
* Ballbreaker (1995)
* Stiff Upper Lip (2000)
* Black Ice (2008)